ο κοινωνικός ρατσισμός και κανιβαλισμός να ξεκινάει από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, η ανεμελιά μας για να μην πω η ανευθυνότητά μας ξαφνικά έγινε υποχρέωση (ακόμη όχι δική μας φυσικά).
Και για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά ώστε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και που ευθυνόμαστε ή απλά συμμετέχουμε σε αυτό που συμβαίνει όχι απλά στην «περιοχή» μας αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη, ας κάνουμε αρχικά μια αναδρομή στα γεγονότα.
Από την αρχή του έτους ο διάσημος πλέον covid-19 μπήκε στα σπίτια μας και στην καθημερινότητά μας αρχικά σαν ένα μακρινό πρόβλημα μέχρι σχεδόν ένα μήνα πριν που χτύπησε και τις πόρτες της χώρας μας. Καλώς ή κακώς η Κυβέρνηση με την καθοδήγηση των ιατρών και άλλων επιστημόνων ξεκίνησε την λήψη μέτρων. Όλα αυτά τα μέτρα, εκτός αυτό που αφορά το κλείσιμο των καταστημάτων, που μέχρι στιγμής εξαγγέλθηκαν αναφέρονται στην ατομική ευθύνη κατά κύριο λόγο. Ο καθένας από εμάς κλήθηκε να περιορίσει τις μετακινήσεις του (δεν του απαγορεύτηκαν) και μάλιστα είμαστε ελεύθεροι να μετακινούμαστε για τις καθημερινές μας ανάγκες (ψώνια, γιατρούς, άσκηση κτλ) απλά δίνοντας εμείς «άδεια» μετακίνησης στον εαυτό μας, ξέρετε το γνωστό έντυπο Β.
Μέχρι μερικές μέρες πριν που εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα στην περιοχή μας. Και εκεί αρχίζει η δική μας ιστορία.
2 επιβεβαιωμένα κρούσματα λοιπόν στο προσωπικό του Κέντρου Υγείας της Νέας Μαδύτου.
Όχι απαραίτητα κατοίκων της Νέας Μαδύτου! (πρώτη παρανόηση).
Μετά την αναφορά του περιστατικού στα κοινωνικά δίκτυα ξεκίνησαν οι απορίες:
Ονόματα.
Περιοχές.
Χωριά. Κτλ.
Αυτοί οι 2 συνάνθρωποί μας σήμερα νοσσούν και όλοι εμείς ξαφνικά ανησυχήσαμε αν έχουμε έρθει σε επαφή μαζί τους για να δούμε μην τυχόν και «κολλήσαμε». Εκτός των Υπαλλήλων καταστημάτων που αυτή την εποχή είναι ανοιχτά, δηλαδή Φαρμακεία, Σούπερ Μάρκετ και όποιο άλλο κατάστημα έχει λόγο να είναι ανοιχτό, οι οποίοι δικαίως αναρωτιούνται όλοι εμείς οι υπόλοιποι εφόσον ανησυχούμε παραδεχόμαστε πως δεν λάβαμε τα απαραίτητα μέτρα που μας προτάθηκαν.
Δεν μείναμε σπίτι.
Δεν κρατήσαμε αποστάσεις στις μετακινήσεις, ψώνια, βόλτες με κατοικίδιο.
Πήγαμε ακόμα και στο γείτονα ή στην γειτόνισσα για έναν καφέ βρε αδερφέ.
Και τώρα θέλουμε διακαώς να μάθουμε το όνομα των νοσούντων μην τυχόν και κολλήσαμε!
Κανείς μας δεν αναρωτήθηκε αυτά τα 2 πρόσωπα από που κόλλησαν τον ιό. Είναι τα πρόσωπα της πρώτης γραμμής και καθημερινά έρχονται σε επαφή με μια πληθώρα ασθενών διαφόρων τύπων και επικινδυνότητας. Είναι τα πρόσωπα που όταν και εάν νοσήσουμε με οποιοδήποτε τρόπο αυτά θα μείνουν κοντά μας να μας δώσουν την θεραπεία πάντα με κίνδυνο να «πάρουν» κάτι κι αυτοί.
Λες και μας το χρωστάνε.
Θα συμφωνήσω στο ότι είναι δουλειά τους, αλλά ας είμαστε κι εμείς προσεκτικοί στο μέτρο του δυνατού.
Και μια και είναι επίκαιρο σκεφτείτε το εξής: Γκρινιάζουμε να μάθουμε 2 ονόματα ανθρώπων που πριν μια βδομάδα βγαίναμε στα μπαλκόνια και τα χειροκροτούσαμε!
