Μπαίνοντας σε εκείνο το υπόγειο, αμέσως διακατέχεσαι από ένα αίσθημα νοσταλγίας. Κοιτάζοντας ακόμα πιο προσεκτικά τις φωτογραφίες έχοντας δίπλα μου τον ''ξεναγό'' , δε θέλεις να τελειώσει αυτό το ταξίδι μέσα στο χρόνο τόσο σύντομα. 

Έβλεπα ανθρώπους δικούς μας, πολλούς από αυτούς να έχουν φύγει από τη ζωή, να ζωντανεύουν έστω για λίγα λεπτά μπροστά στα μάτια μου. Εκείνα τα χρόνια που μας αφηγούνταν οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας. Χωματότόδρομοι που σήμερα έχουν στρωθεί με άσφαλτο για να περνούν τα αυτοκίνητα, χαμόσπιτα που τότε στέγαζαν είτε τους ντόπιους βιοπαλαιστές είτε αυτούς που άφησαν τα παιδικά τους όνειρα σε αντικρινές πατρίδες κυνηγημένοι και ξεριζωμένοι , αλάνες να σφύζουν από ανέμελο παιδομάνι και σήμερα να έχουν γίνει πολυσύχναστες καφετέριες και internet cafe. Πόσο άλλαξε αυτός ο τόπος....

''Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!'' όπως έγραφε κάποτε ο Ελύτης σε ένα από τα αριστουργήματά του, στη ''Μαρία Νεφέλη''.

Ζητώ πραγματικά την κατανόησή σας γιατί όσα θα δείτε παρακάτω έχουν καταγραφεί εντελώς ερασιτεχνικά με ένα κινητό τηλέφωνο. Επιφυλάσσομαι για κάτι καλύτερο. Γιατί αυτή η συλλογή αυτού του πραγματικά αξιοσέβαστου ανθρώπου αξίζει κάτι περισσότερο. 

Στο σημείο αυτό θα ήθελα πραγματικά να ευχαριστήσω τον σεβαστό σε όλους μας κύριο Γιώργο Βενετάκη που μου έδωσε την ευκαιρία να καταγράψω αυτό το ταξίδι στο χρόνο και να μοιραστώ μαζί σας αυτή την αξέχαστη εμπειρία και να τονίσω ότι τέτοιο φωτογραφικό υλικό δεν αξίζει να βρίσκεται σε ένα παγωμένο υπόγειο. Άλλωστε αυτή είναι κι η επιθυμία του θείου Γιώργου. Η δημιουργία ενός Λαογραφικού Μουσείου Σταυρού όπου όλο αυτό το φωτογραφικό υλικό μαζί με άλλα παραδοσιακά εκθέματα θα στεγαστούν εκεί που τους αξίζει και θα βρουν ζωή μέσα από τους επισκέπτες. 

Γιατί όπως είναι γνωστό ''άνθρωποι που ξεχνούν την ιστορία τους , είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν''.

Υ.Σ Ευχαριστώ  επίσης και τον Αθανάσιο Μπακατζά για την ''κατασκευή''του video .