Γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1957 στη Νάουσα από γονείς που πάλευαν για ένα καλύτερο αύριο. Ο πατέρας της Χρήστος έφευγε συχνά από το σπίτι για δουλειά και επέστρεφε ύστερα από δύο τρεις μήνες, ενώ η μητέρα της κυρία Λίτσα, δούλευε μαζεύοντας φρούτα, τα οποία έστελναν στην πόλη. Τις περισσότερες φορές η κυρία Λίτσα έπαιρνε μαζί της και την Κατερίνα. Εκείνα τα χρόνια ήταν φτωχικά και πολλοί συγγενείς συμβίωναν όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Έτσι και οι συγγενείς της Κατερίνας. Σε δύο δωμάτια έμεναν δέκα άτομα. Σαν πιτσιρίκα η Κατερίνα Στανίση ήταν πολύ εσωστρεφής και καθόλου κοινωνική. Κλεισμένη στον εαυτό της, δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, ούτε είχε παρέες. Ακόμη και όταν πήγε σχολείο παρέμεινε το ίδιο μοναχική. Μόνο με τον αδελφό της, τον Κώστα, που ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερός της έκανε παρέα.

Εκείνη την εποχή, η ξενιτιά ήταν η μόνη λύση διαφυγής από τη φτώχεια και την πείνα. Το ίδιο επέλεξε να κάνει και η μητέρα της Κατερίνας Στανίση, που έφυγε και αυτή με τη σειρά της για τη Γερμανία. Δυστυχώς, δεν γινόταν να πάρει αμέσως μαζί της και τα δύο παιδιά της και έτσι άφησε την 5χρόνη τότε Κατερίνα και τον 7χρόνο Κώστα στη Νάουσα με τη γιαγιά. Ο πόνος ήταν μεγάλος και τα δάκρυα πολλά για το κοριτσάκι που έμεινε πίσω. Η Κατερίνα όμως έπνιξε αυτά τα συναισθήματα στο τραγούδι. Στην Α’ Δημοτικού ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά όλες τις μεγάλες επιτυχίες του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη. Λίγο αργότερα, στο σπίτι της απέκτησαν ραδιόφωνο, το οποίο το έστειλε η κυρία Λίτσα από τη Γερμανία. Και κάπως έτσι η Κατερίνα είχε μια πιο άμεση επαφή με τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι. Η στιγμή να φύγει και η Κατερίνα στη Γερμανία μαζί με τον αδελφό της δεν άργησε να έρθει. Η μεγάλη χαρά που ένιωσαν τα δύο παιδιά στην αρχή δυστυχώς κράτησε λίγο, γιατί και στην ξενιτιά τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Τον πρώτο καιρό η Κατερίνα έμενε στο σπίτι για να προσέχει τον μικρό της αδελφό, τον Ανδρέα, ο οποίος είχε γεννηθεί στο ενδιάμεσο στη Γερμανία. Πιο μετά, άρχισε να παρακολουθεί και μαθήματα στο σχολείο, όπως όριζε ο νόμος του κράτους. Δεν πήγαινε όμως κάθε μέρα. Μόνο μία φορά την εβδομάδα. Υπήρχαν άλλες, πολύ μεγαλύτερες ανάγκες και έπρεπε να μένει στο σπίτι ή να βοηθάει τη μητέρα της. Μια φορά, την άκουσαν να τραγουδάει κάποιοι γείτονες, οι οποίοι της πρότειναν να πάει να εμφανιστεί στο μαγαζί που υπήρχε στην περιοχή, κάτι που τελικά έκανε. Ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών. Εκείνο το βράδυ έτυχε να βρίσκονται στο κέντρο κάποιοι επιχειρηματίες. Την άκουσαν, τους άρεσε και το άλλο πρωί πήγαν και βρήκαν την ίδια και τη μάνα της στο σπίτι τους και ζήτησαν να πάρουν την Κατερίνα για δουλειά υποσχόμενοι να την κάνουν μεγάλη φίρμα. Η κυρία Λίτσα βεβαίως ούτε που να τ’ ακούσει ήθελε στην αρχή. Η κόρη της όμως κατάφερε να την πείσει.  Τρία χρόνια τραγούδησε η Κατερίνα στη Γερμανία, από τα δεκατέσσερα μέχρι και τα δεκαεπτά της. Και μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια κατάφερε να αποκτήσει πολύ μεγάλο ρεπερτόριο. Κάποια στιγμή, επισκέφθηκε την περιοχή ένας ατζέντης, ο καλύτερος στην Αθήνα, όπως λέγανε τότε. Η Κατερίνα ντρεπόταν να πάει να του μιλήσει, αλλά εκείνος είχε μάθει προφανώς για το ταλέντο της και τη φώναξε ο ίδιος. «Το ξέρεις πως έχεις πολύ ωραία φωνή κι άμα έρθεις στην Αθήνα θα γίνεις φίρμα; Εδώ καταστρέφεσαι…» της είπε και της έδωσε την κάρτα του. Αυτό ήταν. Η Κατερίνα τον εμπιστεύθηκε και λίγους μήνες αργότερα είχε κιόλας επιστρέψει στην πατρίδα. Η πρώτη της δουλειά ήταν να πάει στο γραφείο του ατζέντη και εκείνος την έστειλε αμέσως να τραγουδήσει σε ένα καλό μαγαζί στη Λάρισα, το Μοκάμπο. Επίσης, της έδωσε και μια γενναιόδωρη προκαταβολή. Τα χρήματα ήταν αρκετά για να τακτοποιήσει την οικογένειά της σε ένα νοικιασμένο σπίτι προτού αναχωρήσει για τον προορισμό της. Στη Λάρισα η Κατερίνα έκανε αμέσως επιτυχία και έμεινε εκεί σχεδόν ενάμιση χρόνο. Το πρώτο της μεροκάματο ήταν 1.500 δραχμές.

Ο ιδιοκτήτης του κέντρου όπου εμφανιζόταν δεν ήθελε να την αφήσει να φύγει από τη Λάρισα, αλλά η Κατερίνα το είχε πια αποφασίσει. Εξάλλου, οι προτάσεις για δουλειά ήταν πλέον αρκετές. Ακόμη και από την Αθήνα, την οποία όμως φοβόταν πολύ. Έτσι, μετά τη Λάρισα, βρέθηκε σε ένα μαγαζί στον Βόλο. Στην Αθήνα κατέβηκε όταν ο έρωτας της χτύπησε την πόρτα… Και ήταν ο Τάκης, ο γιος της Ρίτας Σακελαρίου. Στην πορεία κάποιοι κακοπροαίρετοι την κουτσομπόλεψαν και είπαν ότι τα έφτιαξε μαζί του για να ανέβει. Όμως, η μόνη αλήθεια -και το έχει πει και ή ίδια- είναι πως αυτός ο άντρας ήταν το ριζικό της. Επιπλέον, όταν τον γνώρισε, δεν ήξερε καν πως ήταν ο γιος της Σακελαρίου. Τον ερωτεύτηκε τρελά. Και εκείνος το ίδιο. Έμειναν μαζί δεκατέσσερα χρόνια. Επτά μέχρι να φτάσουν στα σκαλιά της εκκλησίας και άλλα επτά που κράτησε συνολικά ο γάμος τους. Με τη μητέρα τού Τάκη, τη Ρίτα Σακελαρίου, η Κατερίνα δούλεψε για πολλές σεζόν, όπως και με πολλούς ακόμη φτασμένους τραγουδιστές.

Η συνέχεια βρήκε την Κατερίνα Στανίση σε μερικά από τα καλύτερα μαγαζιά της εποχής. Στο Δέλτα, στη Νεράιδα, στου Καρουσάκη… Σε αυτό το τελευταίο ήταν μαέστρος ο Τάκης Μουσαφίρης, που την εκτιμούσε και σαν τραγουδίστρια και σαν άνθρωπο. Εκείνος ήταν που της έδωσε ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ της, το «Μυστικέ μου έρωτα». Το τραγούδι μπήκε τελικά στον πρώτο της δίσκο και αυτός πούλησε 80.000 αντίτυπα (1982). Λίγο αργότερα, την πήρε στο τηλέφωνο ο Γιώργος Νταλάρας και της ζήτησε να τον συνοδεύσει στις συναυλίες του στον Ορφέα. Η Κατερίνα στην αρχή νόμισε πως ήταν φάρσα. Δεν ήταν όμως. Η συνεργασία τους ηχογραφήθηκε και έγινε δίσκος που σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Η Κατερίνα είχε γίνει πια γνωστή σε όλα τα μέρη της γης, όπου υπάρχουν Έλληνες. Τα τελευταία χρόνια η Κατερίνα Στανίση κάνει επιλεκτικά ζωντανές εμφανίσεις και ακόμη πιο επιλεκτικά δισκογραφικές δουλειές. Ο έρωτάς της, μυστικός και φανερός, ήταν πάντα το τραγούδι. Η ίδια είναι δίχως αμφιβολία μία από τις πιο γνήσιες και πλέον κλασικές φωνές του λαϊκού πενταγράμμου. Μια καλλιτέχνιδα που κατάφερε να διανύσει μια λαμπρή πορεία με μόνα εφόδιά της τη φωνή και την αυθεντικότητά της.