Τη μεγάλη μάλιστα απορία του αυτή, την μετέφερε και στον διευθυντή του ιδρύματος. Πώς γίνεται δηλαδή οι άνθρωποι να αγνοούν τόσο «παγερά» ο ένας τον άλλον, και να μη λένε ούτε μια καλημέρα! Με την απλοϊκότητά που τον διέκρινε, δήλωσε αποφασιστικά «εγώ κύριε διευθυντά θα τους μάθω να μου τη λένε την καλημέρα»! Έτσι, από το άλλο κιόλας πρωί, άρχισε πρώτος αυτός να λέει «καλημέρα» δυνατά, καθαρά και με χαμόγελο, σε όποιον περνούσε δίπλα του: «Καλημέρα αφεντικό! Καλημέρα παληκάρι! Καλημέρα κυρία μου!»

Τις πρώτες μέρες, η καλημέρα του ξάφνιαζε τους περαστικούς, που γύρναγαν και τον κοίταγαν με περιέργεια και απορία. Ο κηπουρός όμως συνέχισε την ίδια τακτική, ώσπου άρχισαν και οι άλλοι να του απαντούν και να του λένε «καλημέρα» στο πέρασμά τους, μέχρι που δημιουργήθηκε μια «ντε φάκτο» θα έλεγες, σιωπηλή συμφωνία ανάμεσά τους, ότι δεν γίνεται βρε αδερφέ να περνάς δίπλα από έναν συνάνθρωπό σου, πρωί πρωί, χωρίς να τον καλημερίζεις…!

Αυτή η μικρή ιστοριούλα φέρνει στην επιφάνεια τη θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στις σχέσεις των ανθρώπων στις μεγάλες πόλεις κι όχι μόνο. Άνθρωποι που ζουν ακόμη και στην ίδια πολυκατοικία, στο ίδιο χωριό, που τους χωρίζει ένας τοίχος δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους. Δεν ξέρουν τα ονόματά τους, δεν ανταλλάσσουν μια τυπική επίσκεψη, αδιαφορία και έλλειψη ψυχικής επαφής ανάμεσά μας. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, χρειαζόμαστε τη ζεστασιά της φιλικής ματιάς και τη βοήθεια του διπλανού μας σε ώρα ανάγκης, όπως κι εκείνος τη δική μας.

Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζει σε κοινωνίες και όχι μόνος. Ένα χαμόγελο, δεν λύνει σίγουρα όλα τα προβλήματα. Κάνει όμως τη ζωή λιγότερο δύσκολη, πιο ευχάριστη και την καρδιά ζεστή, όταν νιώσουμε ότι μας τυλίγει η φιλία και η ανθρωπιά των συνανθρώπων μας. Μια χαμογελαστή καλημέρα του Θεού είναι!

Καλημέρα λοιπόν, φίλοι μου και καλό ξεκίνημα στην εβδομάδα που έρχεται!